Als je een boek wilt schrijven, gaat dat zelden vlekkeloos en zonder dat je struikelt over je eigen emoties. Als jij je levensechte verhaal schrijft, zal dat herkenbaar voor je zijn. Voor veel mensen is het een reden om halverwege te stoppen en het boek te laten voor wat het is. Zonde! Want dat hoeft helemaal niet.
Nu ik zelf mijn levensechte verhaal schrijf (komt uit in maart 2018) struikelde ik misschien vaker dan ik wilde maar het was wel nodig! Een korte samenvatting. Ik schrijf over mijn leven, over ons vertrek naar Andalusië en het opzetten van bedrijven. Alhoewel ik (we) heel blij ben (zijn) met het leven dat we hebben, was dit een temperamentvolle periode. Niets leek vanzelf te gaan. En bij het schrijven van dit stuk van ons leven herhaalde zich niet alleen de leuke momenten maar ook de verdrietige, de pijnlijke, de eenzame, de aarzelende.
Het zette me aan het denken. Liepen daarom soms de schrijvers vast die ik begeleidde, terwijl ze zo plechtig aan de schrijftafel beloofden hun boek af te schrijven? Vastgeklont in die brij van emoties waar je je doorheen moet worstelen.
Ik vrees van wel.
Dat maakte mij wakker want het betekent dat het misschien wel belangrijker is om je boek te WILLEN schrijven dan om het te KUNNEN. Als dat zo is, dan vereist dat nog iets heel anders. Niet struikelen maar tuimelen: je emoties aanvaarden en het oké vinden om ze in verlichte vorm nogmaals te doorvoelen, want je moet er, hoe dan ook, doorheen. Niet erín, nee er doorheen. Wat ik bedoel? Ik leg het je uit.
Heel lang stond er op mijn kamer een tuimelpoppetje met een lief koppie en een blauwe (hier afgebeeld in het rood, ik weet het), ronde buik. Het kon niet vallen, je tikte tegen het hoofd aan en het wipte heen en weer. Ineens werd het de vertaling van omgaan met de verlichte emoties. En hoe meer ik me hierin verdiepte, hoe duidelijker ik zag dat je als schrijver moet kunnen schrijf-tuimelen.
Wat is dat, schrijf-tuimelen?
Dat schrijven gepaard gaat met emoties zal veel van jullie bekend voorkomen. En als emotie een van de belangrijkste ingrediënten is van het schrijven van je persoonlijke verhaal, gaat het ook over je weerbaar kunnen maken; je kunt best vallen maar we moeten ook weer als de donders op kunnen staan. Emotioneel dan. Stel dat je je boek wilt schrijven en je hapert emotioneel omdat je teruggaat naar dingen die in je leven zijn gebeurd terwijl je daar geen zin in hebt, doe dan één ding niet: je schrijfsels wegleggen in een lade. Dat is eigenlijk tegen jezelf zeggen dat JIJ maar beter weggestopt bent. Hallo! Dat is niet de bedoeling toch?
Ik ben in elk geval tegen 
😉
Hemingway zei het al: je moet kunnen bloeden
‘All you have to sit down and bleed’, schreef hij maar graag wel op zo’n manier dat het je geestelijke toestand niet schaadt. Ik bedoel, niemand heeft zin in een depressie door het schrijven van je verhaal. En daar zit het ‘m. Je zult er op een verlichte vorm doorheen moeten, een soort echo van hoe het werkelijk was. Niet met je neus ín de beerput maar net als je denkt die te raken, weer terugtuimelen, net als het poppetje.
Als je die echo lastig vindt (wat niet vreemd is) en het niet kunt of wilt verdragen, heroverweeg dan eens je ambitie. Want met het schrijven van je boek ga je nog een keer door de roller-coaster van emoties. Sowieso. Hoe dan ook.
Schrijftuimel ze!
Succes met je boek,
Brenda
www.100jaarnavandaag.nl
