Welke herken jij van deze zelfopgelegde schrijfexcuses?
✔️Geen idee waar ik zou moeten beginnen.
✔️Er is toch niemand die wil lezen wat ik schrijf.
✔️Het is nog niet de juiste tijd om te schrijven.
✔️Ik kan helemaal niet schrijven.
✔️Een boek schrijven kost veel te veel tijd.
Je droom is er om te volgen
Je verzetten tegen iets wat je heel graag wilt, is zinloos. Ik besloot ermee te stoppen toen we naar Spanje vertrokken. Daar ging natuurlijk heel veel aan vooraf (dat lees je allemaal in het boek In Spanje schijnt altijd de zon), maar dromen zijn er om te volgen. Niet om al die excuses – nota bene door mijzelf opgelegde exemplaren – rond te laten stampen in mijn hoofd om vervolgens niet naar mijn hart te luisteren.
Angst houdt tegen, kleineert, remt af, zorgt voor vastgenageld blijven staan in een ruimte die te klein is voor je. Je wilt vooruitgang, beweging, gaan. Je wilt het echt, maar toch ga je niet. Wat is dat toch?
Net als jij trap ik heus nog weleens in wat excuses en angst teweeg kunnen brengen. Dat ik niets doe. Stilsta en mijn hoofd laat hangen. Maar ik wil me niet langer tegen laten houden om heerlijke dromen te realiseren (boeken schrijven, wonen in Spanje, schrijfweken geven enz.). Want dromen volgen zorgt voor een gevoel van gelukzaligheid; je gaat van diepe pijnen naar hoge pieken. Je kunt pijn verdragen, veel meer dan je denkt. Je vliegt en komt in een flow. Grandioos.
What if I fall? Wrong question, she said. What if you fly?
Bij mensen die hun boek willen schrijven, hoor ik het rijtje schrijfexcuses ook vaak. Vooral tijdens boeksessiegesprekken.
Zomaar een telefoongesprek
Onlangs sprak ik K. die alle bovenstaande excuses – stuk voor stuk – opsomde, nog voordat ze ook maar 1 regel had geschreven aan haar boek. En ik begrijp het, echt, maar ik wilde haar niet de grote golfbewegingen maar de rustige deining van de excuses laten zien. Dat angst misschien niet eens gegrond is bij het schrijven van je verhaal. Angst geeft je een plafond. Daar doorheenbreken, dat is wat je te doen hebt.
Maak niet angst groter, maar je droom
‘Misschien wil inderdaad niemand lezen wat jij wilt schrijven. En ja, een boek schrijven kost ontzettend veel tijd.’ Het bleef stil. kon niet anders dan meebewegen. De golf was niet sky high, ze kon in deze kleine golfbeweging makkelijk instappen.
‘Ja, hè? Maar ik heb er wel tijd voor nu, hoor. En wat bedoel je met dat misschien niemand het wil lezen?’
‘Ik herhaal wat je zelf zegt. Hoe lang wil je dit boek al schrijven?’
‘Al twintig jaar.’ K. lachte onwennig nu ze dit antwoord hardop uitsprak.
‘Dus al die tijd blijft dit boekidee bij je aankloppen? Dat betekent nogal wat. Lieve K., omarm dat sommige mensen het niet zullen willen lezen. Omarm de mensen die het wel lezen en die er wat van zullen vinden. Dat mág namelijk. Jij en ik vinden ook iets van een boek dat we lezen. Zo gaat dat, dat doen wij mensen, wij vínden ergens iets van. Maar laat het je niet tegenhouden om jouw droom te volgen, je boek te schrijven, want het stemmetje dat zegt – doe het, schrijf het – roept je al 20 jaar en daar geef je tot nu toe geen gehoor aan. Waarom niet?’
‘Ik ben een Truus Schrijfexcuus hè?’
Ik moest lachen. ‘Jij zegt het. De vraag is natuurlijk wat je echt wilt, wat je hart zegt als angst er niet zou zijn.’
Volg je hart, niet je angst
Schrijven is een golfbeweging, voordurend van hoog naar laag. Het besluit om je boek te gaan schrijven ook. Laten we luisteren naar ons hart in plaats van naar angst. Als je je boek ten diepste wilt schrijven, ga ervoor.
Meer inspiratie om (eindelijk) je boek te schrijven?
Heb jij het gevoel dat het tijd is om je boek te schrijven? Niet rondlopen met het idee van een boek, maar in beweging komen? Laten we vandaag beginnen. Meld je aan voor de checklist met de 10 súperbelangrijke vragen voor je boek. Klik hieronder. Duizenden mensen gingen je al voor!
